Het is september 2018 en ik ga voor de tweede keer dat jaar naar een prachtige plek in het Atlasgebergte in Marokko. Het is een plek van bezinning, yoga, meditatie, massages en heerlijk eten. Ik kijk er ontzettend naar uit en heb het ook echt nodig om even te ontkoppelen. Die zomer ben ik uitgevallen op het werk. Een jarenlang slaapprobleem gecombineerd met een relatie die na 14 jaar over was gegaan, zorgden ervoor dat ik uitgeput was. Ik focuste me volledig op het werk maar het ging niet meer.
Daar in Marokko had ik in maart 2018 ervaren wat de natuur, rust en bezinning met me deden. Ik besefte onder andere dat ik voor mezelf moest beginnen. En ik schrijf moest omdat het ook echt zo voelde, dit was het enige juiste wat ik te doen had. Als ik sta waar ik voor sta, dan kan ik dat niet meer vanuit mijn positie binnen een grote corporate organisatie doen.
Dat wil ik nog een keer
En dus ging ik in september 2018 nog een keer naar die magische plek die voor een aantal cruciale openbaringen had gezorgd. De eerste dagen voelde ik me nog opgejaagd en merkte ik niks anders aan mezelf. Er kwamen ook nog geen nieuwe inzichten en dat ging me met het verloop van de dagen meer frustreren. Ik sprak mezelf liefdevol kritisch toe.
Sabine dit kun je niet sturen of controleren, geef je over en laat het ontstaan. Heb vertrouwen dat datgene komt wat nodig is. Er bestaat geen quick fix. Ik hoorde de boodschap aan mezelf wel, maar mijn doelgerichte ongeduldige kant kreeg de overhand. Zo ging ik op dezelfde steen zitten mediteren als waar de vorige keer een inzicht was gekomen. Ik maakte elke dag twee wandelingen, vaak in stilte, in de hoop weer een ingeving te krijgen. Maar je raadt het al, er kwam niks noppes nada. Ik sprak met andere gasten en hoorde mezelf zeggen dat ik geen specifiek doel had en open stond voor alles wat zich aandiende, alles was goed. Nou ammehoela. Ik verwachtte openbaringen, grootse inzichten en vooral weer een visie hoe ik verder kon gaan, wat mijn volgende stappen moesten zijn.
Voorspelbare resultaten
Zo terugkijkend kan ik enorm om mezelf lachen. Hoe meer ik wilde dat er iets gebeurde, hoe meer ik mezelf in de weg zat. De parallel met hoe er in organisaties aangestuurd wordt is snel gemaakt. Protocollen, procedures en mechanismen zijn decennia geleden ingericht en worden nog steeds gevolgd met de wens om te komen tot een snel en voorspelbaar resultaat. Een quick fix is gewenst. Blokkades en frustratie zijn echter het resultaat. Want feit is dat we te maken hebben met een dynamische en onzekere omgeving. Dat vraagt om speelsheid, creativiteit en innovatie.
Paradigmashift
Managers vragen dit vaak wel van hun medewerkers. Maar kunnen zelf moeilijk omgaan met de overgave en het loslaten van de controle. Dat vraagt ook echt om een paradigmashift, het vormen van een nieuwe werkelijkheid. Een shift van het richten op effectiviteit in plaats van efficiency. Het lastige is alleen dat een paradigmashift niet zomaar door het nemen van een besluit plaats vindt. Zo van, en nu ga ik het anders bekijken. Je hebt blinde vlekken en weet niet wat je niet weet.
Het is een continu proces dat gaat over reflecteren en patronen identificeren en ombuigen. Over het creëren van een veilige werkomgeving dat een broedplaats wordt voor initiatieven, innovatie en synergie.
Pas dan kan er een daadwerkelijke transformatie plaatsvinden en een cultuur van innovatie, groei en mogelijkheden ontstaan.
Makkelijk is het niet
Als een paradigmashift of een blijvende verandering creëren makkelijk was, zouden er niet zoveel teams en organisaties tegen dezelfde uitdagingen aanlopen. Al sinds 2001 verdiep ik me hierin en heb ik mijn persoonlijke reis omgevormd tot een werkende methode die binnen het bedrijfsleven voor zo’n shift kan zorgen.
Wil je daar meer over weten en ook die stap zetten richting synergie? Plan een afspraak met me in en dan kijken wat een eerste stap voor jou kan zijn.