Soms moet je met je neus op de feiten gedrukt worden om te zien hoe goed je het hebt. Hoe bevoorrecht je bent. En dat alleen het simpele feit waar je geboren bent, je een bepaalde positie in het leven geeft.
Waarom ik hier nu over schrijf en nadenk? Ik ben op dit moment in Capurgana. Als je niet beter zou weten een idyllische kustplaats in de Cariben waar het leven soms stil lijkt te staan en alles een standje lager verloopt. Een Coco Loco of Pina Colada op het strand, vers gevangen vis op je bord en af en toe een duik in de zee, met of zonder snorkel. Dat is waar in ieder geval voor toeristen het leven hier om draait. En de volgende dag op repeat bij een ander strand. Want er zijn er genoeg te bezoeken in de buurt.
Ja er is ook vooruitgang voor de lokale bevolking, mede dankzij het toerisme. Een aantal jaar geleden reed hier nog geen enkele motor of goederenkarretje, zo’n 3-wieler, rond. En die zijn er nu wel. En terwijl ik deze blog schrijf komt er iemand op een kar die getrokken wordt door een paard langs. Want die manier van vervoer en werken is er ook nog veel. Auto’s zijn er sowieso niet. Benzine is duur en op dit moment is dat extra merkbaar in de keuzes die gemaakt worden. De energievoorziening van het dorp (een flinke generator) is namelijk stuk gegaan een aantal weken geleden. Wat betekent dat degenen die geen zonne-energie hebben of een eigen generator (het gros van de lokale bevolking), vanaf 18:30u in het donker zitten. Geen koelkast hebben die het doet. De was niet zomaar even aan kunnen zetten. En degenen die wel een eigen generator hebben, zoals vele hotels, zetten deze alleen vanaf een uur of 21:00 aan totdat de benzine op is. Overdag een koud drankje uit de koelkast zit er dus niet in. Een kamer met airco, vergeet het maar, die werkt niet. De ventilator blijft het doen tot de generator uitvalt. Kortom, in een tropisch klimaat zijn dat geen makkelijke omstandigheden.
En toch is dat allemaal nog maar relatief in vergelijking met wat er op de achtergrond gaande is in dit dorp. Capurgana is namelijk het startpunt van de gevaarlijke Darien route. Een van de gevaarlijkste migratieroutes ter wereld. 120 km lang door de jungle tussen Colombia en Panama. Zoek maar eens op Darien Gap en je vindt ook een Nederlandse documentaire. Alhoewel ik al redelijk wat te weten was gekomen over deze route en de omstandigheden, heeft het zien van deze documentaire me enorm geraakt. De wanhoop, het verdriet, de uitputting. Maar ook het doorzettingsvermogen, wetende dat er geen weg terug is en het leven in het land van herkomst sowieso geen optie is. De Verenigde Staten is het doel. Om daar een beter leven op te bouwen. Maar sommigen halen dat nooit en sterven in de jungle.
En terwijl ik hier door dit dorp loop, zie ik de mensen aankomen en naar de kampen buiten het dorp gebracht worden. Of komen degenen die meer te besteden hebben in groepen in de hotels aan. Zo ook nu in het mijne, een groep Aziaten. Geen woord Spaans of Engels en dus overgeleverd aan hun gidsen, krijgen ze op een moment een signaal dat ze vertrekken. Niemand weet wanneer dat is.
Waarom ik dit ‘graag’ met je wilde delen? Ik heb er niet goed een antwoord op. Voor mijzelf is het een flinke reality check die me meteen aan het denken zet, wat kan ik doen om te helpen, om de boel te verzachten. Wetende dat dit niet veel is afgezien van een vriendelijke blik.
Het verschil in situatie is zo extreem groot dat ik me er bijna voor schaam. Het idee dat ik gewoon een ticket kan boeken naar de VS en zo toegelaten wordt, terwijl dit voor deze groep mensen een droom is. Alleen maar omdat we ergens anders geboren zijn. Ik heb enorm veel respect voor de gigantische stap die deze mensen zetten. Zonder te weten waar ze uitkomen, zonder te weten of het goed eindigt, het ‘avontuur’ aan gaan. En dat, dat is misschien wel iets waar een hoop van te leren valt.
Liefs,
Sabine